Ağlayan Çınar

Aşkın perçinlerinde bahar bahar biriken asırlar

Olabilir mi seni ağlatan…

Ve de mevsim mevsim sulardaki sırlar …

Hayatın keşmekeşi içinde mevsimleri ne kadar fark edebiliyoruz acaba? Ya da, şuradan mı yaklaşmalı? Farketsek de kaçımız mevsimi yaşayabiliyoruz? Kimbilir kaçımız mevsimsizliğe geçmiş…

Sanki nazlı bir gelin… Geldi, geliyor derken baharlandı toprak ana. Kış şöyle anlı şanlı gelemedi, kapris yaptı bu yıl. Ucundan azıcık …

Ama bahar öyle mi? Çıt çıt diye patlayan cin mısırı taneleri gibi çiçekleniverdi her yan. Annesinin en güzel kızı… En genci... En canlısı … Nasıl da severim bilseniz. Başını bağlamaya kıyamam. Yaşamı tazeliyor… Her dem kaynıyor kanlar…

Kendimizdelik yolunun sonu bu mevsime açılıyor. Kavrulduğumuz yağlar tazelenecek. Okyanusa kavuşacak ırmaklarımız…. Doğaya sürükleniyor adımlarımız…

O adımlar ki kimbilir kaç kez Karacebey- Bursa yolundan geçti. Son yıllarda kaç kez yolun Bursa ‘ya 35 km kaldığı noktada "Ağlayan Çınar" anıt ağaç tabelâsına takıldı gözler… Merak edil di mi? Evet… Gidildi mi? Nihayet…

Bursa İzmir yolundayız. Ana yoldan 5 km içerde Gölyazı beldesi. Uluabat (Apolyont ) Göl’ü içinde bir yarımada... Unutmadan bu arada gölde 2 yarımada, 7 de ada bulunduğunu hatırlatmalıyım.

Gölyazı beldesi, kuyruğundan karaya tutulmuş kocaman bir aynalı sazan şeklinde. Ve yerleşimin en ucunda 730 yıllık çınar… Kanlı göz yaşları döküyor adeta. Bazen iki günde, bazen haftada bir gövdedeki üç noktadan kızıl damlalarla… Neden ağladığını anlamlandırmaya ne dersiniz? Şimdilik başka zamana…

Apolyont, Uluabat’ın antikçağdaki adı. Işık tanrısı Apolyon’un, göldeki adalar ve göl kıyısındaki ovada kurulu antik kentin koruyucusu olduğunu biliyorum. Kentte Apolyon ‘a adanmış bir tapınak olduğundan haberdarım. Köye girişte sol tarafta kalan tepenin arkasında bunun kalıntıları… Bölge tamamen sit alanı.

Doğal güzellikleri sayesinde M.Ö. 1. yy’da gelişen antik- kent, hıristiyanlık döneminde önem kazanmış, hatta bir ara bir psikopozluk merkezi olmuş.

12 .yy’dan kaldığı söylenen bir kilisenin varlığı asırlardır bilinen bir yerleşim merkezinde bulunduğumuzu kanıtlıyor ayrıca…

14. yy başındaki Osmanlı akınları nedeniyle Bursa ve Mudanya’dan kaçan halkın bu kentte toplandığını öğreniyorum bilgilenmek isterken. Kurtuluş Savaşı’na kadar Rumlar’ın yaşadığı köyde günümüzde Selânik’ten mübadele yolu ile gelmiş Türkler var. Tarım ve balıkçılık ile uğraşıyorlar...Gölde 21 balık çeşidi ve kerevitin bulunduğunu söylemeliyim. Yavrulama döneminde Manyas Gölü’nde konaklayan kuşlar, balıkların bolluğu nedeniyle beslenmek için Gölyazı’na geliyormuş. Özellikle ilkbaharda kuş ve kurbağa seslerinden oluşan senfonisiniyi dinlemeye ne dersiniz? Bunun mevsimsel değişimi fark etmeye büyük katkısı olacağından eminim. Emin olduğum başka bir şeyde Ağlayan Çınar’ın altındaki kahvede çayınızı yudumlarken gözyaşlarına pek çok sebep bulabileceğiniz. Ve gölün serinliğinde bahara bir başka aşık olabileceğiniz.

Ağlayan Çınar’a, bu adı verenin kendisi olduğunu öğrendiğim biyolog Mehmet Okatan’ın çınarın altında mermer levhaya yazılmış burayla ilgili duygularını anlatan dizelerine bakalım.

TARİHİN VERDİĞİ YORGUNLUKLA, YAN YATMIŞ ULU BİR ÇINAR.
LAKİN YAŞAMAKTAN UMUDUNU KESMEMİŞ, UZANMIŞ ÖYLESİNE
BAĞRI YANIK, YAPRAKLARI HÜZÜN, İÇİ KAN AĞLARCASINA
SAVAŞLARA, ACILARA, KARA SEVDALARA, TERCÜMAN OLURCASINA
ARDINDA, SEVGİ BAHÇESİ AÇAMAYAN GONCA BİR GÜL
ÖNÜNDE, OLUK OLUK GÖZ YAŞLARININ ESERİ, KOCA BİR GÖL

Mehmet Okatan

Daha fazlası için mutlaka Gölyazı’ya düşürün yolunuzu.

Gülgün Çako

http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=34685