Eskişehir

İlk kez 70'li yıllarda gitmiştim Eskişehir'e bir tren yolculuğu ile. O yıllarda Anadolu Üniversitesi kurulmamıştı henüz. Aklımda kalanlar, içinden Porsuk Irmağı'nın geçtiği, askeri havaalanının olduğu, ortanın biraz üstünde büyüklükte bir Anadolu kenti olması idi sadece. Ve bir de çiğ böreği...

Uzun yıllar sonra, 2003 kasımında sergim nedeniyle düştü yolum bu kez. İyi ki de düşmüş. Gençliğin yeni kenti karşıladı beni. Yaş ortalamasının 20, hatta 19 olduğu, cıvıl cıvıl, dinamik insanların yaşadığı ve enerjileri ile sizi sarmalayıp içine aldığı, Anadolu Üniversitesi'nin şehre damgasını vurduğu, Porsuk çayının ıslah çalışmalarının, tramvay projesinin ve sokaklarına heykellerin yapılmaya yeni başlandığı bir kentle tanıştım.

Eski bir kereste fabrikasının yeni düzenlemesi ile yaratılan Anadolu'nun dört bir yanından toplanan eski kapılar yine eski gemilerden çıkma eşyalar, dümenler, çapalarla restore edilen nargile evi, bar gibi birimler "DOORS" adı altında sunulmuştu. Özellikle de Erzincan'dan getirilmiş devasa kapı, bahçeye oturtulmuş hali ile muhteşemdi. Yine eski bir şarap fabrikasının ve bahçesinin restore edilmesi ile oluşturulan kısımlar ve HAYAL KAHVESİ'nde gençlerle birlikte canlı rock müziği dinlemek ve dansetmek harika idi. Eski sebze pazarının restorasyonu ile oluşturulan "HALLER GENÇLİK MERKEZİ", kenarına dizilmiş alışveriş birimleri, mantı, çiğ börek gibi Eskişehir'e has yiyeceklerin sunulduğu minik dükkanları, canlı fasıl müziği ile bozkır ayazında bile sıcacık ortamı ile sığınacağınız muazzam büyüklükteki avlusu ile beni karşıladı.

2003 kasımında çağdaş gezginler gibi duyumsadım kendimi Eskişehir'de. Yeni bir şehri, gençlerin beni saran enerjisi ile keşfederken, eski mekanların fonksiyonel bir şekilde yaşamaya devam etmesinden çok büyük haz aldım. Eskişehir'e gidip de Eskişehir'i ya da ODUNPAZARI'nı görmemek, benim gibi "eski evler aşığı"na yakışmazdı tabii. O yıllarda restorasyon çalışmaları başlamamıştı henüz. Rengarenk, cumbalı, iki katlı, ahşap oymalı balkonları ile eski evlerin ve eski daracık sokakların içinde kayboldum gönüllü. Kapı önlerinde dantel ören kadınlar, alışkın edalarla objektife gülümserken, beni de her ne hikmetse araştırma yapan üniversite öğrencisi sanmışlardı (!) Bu durum, 2003 Eskişehir maceramın en büyük ödülü idi tabii bana...

2006'da artık daha yakındı yaşadığım şehir Eskişehir'e. Ve yine gittim defalarca. O çok sevdiğim mekanlar yerinde duruyordu çok şükür. Hatta Doors'a bir de şarap evi eklenmişti. (Belki de ben yeni keşfetmiştim) Şömine başında, çıtır çıtır yanan odunların sıcaklığı ve aleviyle, sıcak kırmızı şarap keyfi, hele bir de dışarıda dondurucu ayaz varsa ve kar da atıştırıyorsa, bambaşkaydı...

Anadolu Üniversitesi'nin muhteşem kampüsü ve bahçesi, artık tamamen ıslah edilmiş olan Porsuk ve üzerinde gezinen tekneler, şehrin dört bir yanını kuşatan Nene Hatun, Yunus Emre ve daha bir çok heykeller, rengarenk, öbek öbek çiçekler, tramvaylar, evleri restore edilmeye başlanan Odunpazarı'nda, Osmanlı evi, minik sergi salonu, üniversite konukevi ile karşıladı bu kez beni Eskişehir...

Türkiye'nin her yerine ve tabii büyük merkezlerine "tren" gibi çok rahat, ucuz ve güvenilir ulaşımı ile Eskişehir'i hala görmemişseniz, gençliğin enerjisinden nasibinizi almamışsanız ve de muhteşem çiğ böreklerini yememişseniz ayıp etmişsiniz!

Aynı zamanda heykel sanatı ile uğraştığını öğrendiğim sayın YILMAZ BÜYÜKERŞEN, Anadolu Üniversitesi'nin Türkiye'nin sayılı üniversiteleri arasında yer almasını sağlarken, kenti de yaşanılası çağdaş bir kent ve GENÇLİĞİN CENNETİ haline getirmiş ve bu arada bence gelişmişliğin en büyük göstergesi olan eski dokuyu da korumuş.

Ne diyelim, darısı bizim idarecilerin başına! Ya da HER İLE BİR BÜYÜKERŞEN NASİP OLA....

http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=31393