Doğu gezisi

Doğuda bir nehir akar,
Akla kara birbirine dalar.
Havada aşk kokusu,
Yürekte yas dokusu,
Gözyaşları akar
Akar usulca.

Altmışlarındaydı kadın... Çevresinde birden bire beliriveren erkekleri görür görmez, yüzünü aceleyle kapadı, başını önüne eğdi oturduğu dükkanın önünde. Kadının farkına bile varmamıştı erkekler, neşeyle şakalaşıyor, ellerinde yeni satın aldıkları misketler, bakkaldan buldukları artık üretimine devam edilmeyen, nostaljik görselli traş kremiyle birbirlerinin fotoğraflarını çekiyorlardı. Küçük değildi yaşları, doğunun bu kasaba bakkalı onları burunlarının aktığı, yara bere dolu dizleriyle hava kararana kadar futbol oynadıkları, karşı mahallenin çocuklarını dövdükleri günlere götürüvermişti belli ki. Bakkalın önünde oturan kadınsa bakamıyordu yüzlerindeki çocuksu ifadeye. Erkekti onlar, örtünmeli, bakışlarından ırak kalınmalıydı.Adet böyleydi.

Bir erkeğin yanındaki kadına başka bir erkeğin bakması, kavga çoğu zaman da cinayet sebebi doğuda. Ramazan’da oruç tutmamak ta hoş karşılanmıyor, kırk yılda bir gelen Türk turistlere karışılmasa da, seferi ne de olsa onlar. Ancak ters bakışlardan orucun oralarda yaşamanın yazılı olmayan kurallarınının başında geldiği hemen anlaşılıyor. Dini bütün halk içki de içmiyor ulu orta; şehirden, kasaba ve köylerden biraz uzaklaşıldığında, dağlarda, tepelerde pek çok içki şişesi ve kutusu bulunuyor oysa, içi boşalmış, kırılmış, buruşturulmuş. Bilen biliyor arabayla oralara içmeye gidildiğini de bilmezlikten geliniyor.Gözlerden ırak, kınamadan uzak oluyor belli ki.

Doğunun gizemli bir güzelliği var. Sürprizlerle dolu, dağlar arasında giderken, koskoca bir göl karşılıyor sizi, şelaleler, peri bacaları, binbir çeşit kelebekler, şahinler, sarı gagalı kargalar. Ermenilerden kalan taş evler, manastırlar, Gürcü kiliseleri çarpık ve estetikten uzak yeni yapılanmaya meydan okuyor hala. Üstlerine kadife serilmiş gibi dağları, nehirleri, bitmek bilmeyen yolları. Yeşilliği de büyüleyici, kuraklığı da; en çoksa el değmemişliği dokunuyor insana. Bir de yöre halkının gözleri. Doğunun insanlarının utangaç bakışları, kısa bir muhabbetten sonra, rahatlayınca değişiyor, beklemeyi, sabrı, hayatı bilen bir hale dönüşüveriyor. Yöreyle ilgili tüm hikayeler anlatılıyor, uzaklardan gelen şu şehir çocuklarına yaşam dersleri verilmeye başlanıyor.Ne garip; kadın ve namus konularında komşusunu doğramaktan çekinmeyen de aynı insanlar, samimi, misafirperver ve yardım etmek için ellerinden gelen herşeyi yapabilmek için kendini paralayanlar da.Öyle cahil sanılmamalı, ‘google’ ı da biliyorlar bilmesine de yine de kadınlara kanayaklı diyorlar, zavallı manasında.

Dönüş yolunda, insanın içini bir hüzün kaplıyor; batıya, şehre, eve dönüş yolunda. İnsan doğadan kopmak istemiyor, hani tüm reklamları yalancı çıkarırcasına telefonların bile çekmediği yerlerden uzaklaşmak, hızla akıp giden günlerin rutinine, curcunanın göbeğine dalmak istemiyor. Sevdim mi buraları, yoksa sevmedim mi, kalabilir miydim ömür boyu, kalamaz mıydım soruları cevap bulamadan, döndüğümde İstanbul’a doğunun tüm baskısına isyan edercesine bir bira açtım, içtim ilk olarak. Valizleri yerleştirmeden, attım koridora, arkadaşımın evinin yolunu tuttum. O da seferi olacaktı ertesi günü, Türkiye’nin doğusundan batısına çeşitli şehirleri dolaşacaktı, keyfine değil, iş için. Uzunca bir süre görüşemeyecektik, ona gitmek, içimi dökmek istedim, yalnızlığa katlanamadım. Nereden dönersem döneyim İstanbul hep mutlulukla karşılardı beni, evimi özlemiş olur, hemen alışırdım. Sevinemedim bu sefer döndüğüme, dolunayı izlemek istedim tüm gece boyunca, kat kat apartman görmeye dayanamadım.

http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=30158